Heb jij wel eens last van wisselende stemmingen?
Herken jij dat ook, dat die zomaar de kop op kunnen steken?
Ikzelf ben van nature iemand waar het glas bijna altijd half vol is. Maar de laatste weken betrap ik me erop dat ik dat toch niet altijd zo zie. Op stille momenten gaan allerlei stemmetjes toch met me aan de haal, zit ik mezelf in de weg en maak ik het er niet plezieriger op.
Herken je dat? Hele discussies die je dan met jezelf voert?
Liefst pak ik mijn koffer en vertrek voor onbepaalde tijd. Maar gelukkig weet ik dat ik die stemmetjes zo toch ook niet stil krijg en dan net zo goed opgescheept blijf zitten met dit gevoel. Zo ben ik (ook op reis) vast geen leuke vriendin voor mezelf.
Waarom voel ik mij toch zo? Waarom ben ik verdrietig?
Als geen ander dat het leven echt niet altijd een feestje is. En dat hoeft ook niet.
Ik kijk achterom hoe ik mijn leven tot nog toe geleefd heb.
Ben ik daar blij mee?
Hoe of wie ben ik geweest als klein meisje? Als puber? Als jonge vrouw?
Hoe of wie was ik als ‘vrouw van’?
Hoe heb ik het als moeder gedaan? En hoe doe ik het nu?
Hoe ben ik als vriendin?
Hoe ben ik als therapeut?
Hoe ben ik als actrice?
Hoe ben ik als Anita?
Ik kijk liefdevol naar al die rollen die ik vervul.
Bij dit onderzoekje zo bemerk ik ook een gevoel in mij, wat ik eigenlijk helemaal niet leuk vind, ik voel jaloerse trekjes voorbij komen.
Bah… die jaloezie is iets wat ik eigenlijk meteen wil afkeuren. Want het past niet in het beeld van mezelf: ik die met een liefdevol open hart wil leven, kan ik dus toch ook nog jaloezie voelen? En ik wil doen als of dat er niet is, het mag er niet zijn van mij, maar het is er wel. En de eerlijkheid in mij wint het. En fluistert me vriendelijk toe dat ik gewoon mag accepteren dat ik ook dat mag voelen.
Er is dus iets in mij wat in gevecht is. Al een paar weken. En wat mij die wisselende stemmingen geeft.
Mijn innerlijke criticus vindt daar dus iets van en mijn liefdevolle hart fluistert mij toe en zegt dat het helemaal oké is om dat te mogen voelen.
Die criticus in mij schaamt zich namelijk dat ze dit voelt. En wil dus vluchten. Ver weg van alles en iedereen.
Maar mijn liefdevolle hart zegt me dat er een oude wond in me zit, die ervoor zorgt ik op bepaalde momenten jaloezie kan voelen, wanneer die oude pijn geraakt wordt. Het helpt mij als ik ga aankijken waar dat precies vandaan komt, door te ‘praten’ met dat deel in me dat zo ongelukkig is. Het is niet mijn hele zijn.
Langzaam stromen die tranen weer over mijn wangen. Dit voelen waar het vandaan komt is even een diepe ‘auw’. Ik kom uit bij het kleine meisje in mij en voel wat ze zo gemist heeft. En eigenlijk tot op de dag van vandaag mist… Onvoorwaardelijke liefde. Ook al weet ik mijn kinderen van mij houden, net als andere mensen.
Wat een beetje helend werkte voor die wond was dat ik het eerst heb durven delen met een zeer dierbare, speciale vriend. Hoe super moeilijk ik het ook vond. Zijn reactie had geen betere kunnen zijn.????
En nu deel ik het hier, hoe kwetsbaar ook, met jou en anderen. Want delen is helen…en doordat ik dit deel voel ik mij sterker en krachtiger worden in mezelf.
Ik zal vast nog wel eens (gezond) jaloers zijn. Maar ik heb dit geaccepteerd en ik oordeel niet meer over mezelf. Natuurlijk weet ik dat ik die onvoorwaardelijke liefde voor mezelf moet voelen. Ik wil leven vanuit eerlijkheid en liefde voor mezelf. En sluit langzaam vrede met mijn pijnpunt: ook mijn jaloerse kant mag er (dus af en toe) zijn in mij.
Vandaag is een nieuwe dag.
In liefde ❤️