En dan….
…Is het ineens zover.
En merk ik dat ik toch wel een paar traantjes laat stromen over mijn wangen. Het loslaten van je kind is natuurlijk een gezond proces, zo gaat het in de cirkel van het leven. Maar ik heb er toch wel meer last van dan ik durf toe te geven aan mezelf.
Ik was 25 jaar geleden zo blij dat onze tweede zoon werd geboren. Kinderen krijgen ging niet vanzelfsprekend bij mij. Maar daar was hij dan: een gezonde vrolijke jongen, die altijd schaterend lachde en vrolijk was. Wat genoot ik van zijn aanwezigheid bij ons.
Dagdromend haal ik zo op de zondagmorgen mooie momenten op van zijn baby-, peuter- en kindertijd. Tot de dag van nu.
Het is niet allemaal vlekkeloos verlopen; samen hadden we ook vele dieptepunten. Ik heb gehuild, ben boos geweest, leefde in angst, had slapeloze nachten… Ik heb hem noodgedwongen zelfs uit huis gezet en later weer liefdevol terug bij mij in huis genomen. Samen maakten we opnieuw een start en mijn moederhart was blij dat we die kans samen hebben aangepakt.
En dan zit ik nu op de zondagmiddag aan de koffie, oppassend op zijn lieve dochtertje, terwijl hij zijn kamertje langzaam leeg haalt. Samen voelen we dat dit een bijzonder moment is in zijn, maar ook mijn leven. Morgen krijgt hij de sleutel van zijn eigen appartement.
Nu gaat mijn zoon op zichzelf wonen en komt hij zo dichter bij zijn droom om zelfstandig verder zijn leven in te stappen en als trotse papa het stokje van mij over neemt in het zorgen voor….. Ik vind het geweldig deze zorgzame lieve papa in hem te zien. Ik zal tot mijn laatste adem zijn moeder blijven, maar de invulling zal vanaf nu weer anders zijn.
Ik ben blij dat ik ooit moeder heb mogen worden van drie geweldige kinderen en ik zou het zo weer doen. Maar ik vind wel dat het moederschap (en ook het vaderschap) erg onderschat wordt. Van tevoren weet je niet wat je te wachten staat. We doen het allemaal uit liefde. Maar vaak is het pittiger dan je had kunnen bedenken. Ik vond dat in ieder geval wel. (Ver)zorgen is jaren mijn dagelijkse taak geweest bij hem, hij had het meer nodig dan bij mijn andere twee kinderen. En dat is oké hoor, maar zo op de laatste dag en nacht dat hij hier woont, voel ik wel wat traantjes op komen…..het is zover….. ik laat hem los.
Ik kijk terug op hoe ik het gedaan heb, wat ik geleerd heb over mezelf door hem. Want kinderen spiegelen je. Wat had ik misschien anders kunnen doen of zeggen? Niet dat ik er spijt van heb hoor. Ik heb namelijk gedaan wat in mij lag als moeder. Het is goed zo.
Morgen breekt een nieuwe tijd aan. Meer Anita en meer vrijheid. Maar een bord minder aan tafel zal ook even wennen zijn. Wat wil ik echt met de rest van mijn leven? Waar verlang ik naar, nu er steeds meer ruimte komt in mijn leven? Hoe wil ik mijn leven verder kleur geven? Daar mag ik de tijd voor nemen nu.
Voorop staat dat ik van iedere dag die mij gegeven is wil genieten en nieuwsgierig ben naar mijn toekomst. Zelfs een beetje ongeduldig in het proces.
Ik drink mijn koffie op en knuffel heerlijk met mijn kleinkind…..
Wat ben ik blij dat mijn dochter nog even bij mij woont. Zo kan ik langzaam wennen.
Dit gevoel is vast bij iedere ouder wel. Ik koester de mooie tijd, want wat is moeder zijn het mooiste wat ik heb mogen worden.