Na een lange tijd van stilte van mijn kant op soiale media en dagen van twijfel of ik dit wel opnieuw zo zou schrijven, praat ik toch graag ook open over mijn gevoelens als mens en therapeut.
🌸Vandaag is dé dag…..
Precies 6 jaar geleden stond mijn leven en mijn hartje even stil.
Ik kreeg dat akelige telefoontje van de politie waar ieder vader en moeder bang van is ooit misschien te horen…. mevr. we hebben niet zo een fijne mededeling maar uw zoon……
🌸En even later zat ik in dat politie busje met de telefoon nog in mijn hand gedrukt richting Rotterdam waar hij met de trauma helikopter naar toe gebracht werd.
Er volgde vele spannende waakzame nachten vol spanning tussen hoop en vrees of hij dat zou over leven. Ik omringde mij met super veel bekende en onbekende mensen die voor hem een kaarsje branden dat gaf hoop en verbinding. En ik vertrouwde op mijn geloof, mijn moeder instinkt en onderbuik gevoel.
🌸Als moeder zit je zo met die onzichtbare navelstreng nog verbonden dat tussen jouw, je kind en het universum lijkt wel in te zitten en weet wat er te wachten staat.
Als of je ook een seintje krijgt.
En wat gewaarschuwd wordt voor je überhaupt dat telefoontje krijgt.
🌸In mijn geval toen ook met het komt wel goed gevoel, wat ik erg sterk voelde.
En het kwam goed.
🌸Helaas vernam ik meer dan een jaar geleden van hem zelf, dat hij een terugval had. Het leven werd hem te zwaar kon met zijn pijn en verdriet niet over weg en moest het onder drukken helaas.
🌸Voor velen onbegrijpelijk en begrijp me niet verkeerd ik heb het er ook moeilijk mee.
Maar dit is de weg die hij kent. En vele verslaafde onder ons. Het onderdrukken van je gevoel en je (harte)pijn.
Hij knokte opnieuw tegen deze hersenziekte wat gemaks halve verslaving heet.
En opnieuw beleefde ik angstige momenten, schok ik weer als de telefoon ging, sliep ik slecht, en leefde ik weer met angst en hoop. De geschiedenis herhaalde zich.
🌸maar nu keek ik er toch wat meer met een afstandje naar, en echt dat is niet makkelijk want heb ook mijn valkuilen, en verslaafd geraakt aan zorgen en willen helpen en mag ik van afkicken.
🌸Hij mag het zelf gaan doen, dat hoort ook bij moederschap.
Hem de keuze te laten maken wat hij wil met zijn leven, hoe pittig ook.
En dat het pittig is…..kan ik je wel vertellen.
🌸over een paar weken ga ik hem voor de eerste keer opzoeken.
Hij zit op een plekje wat veilig voor hem is, met hopelijk de juiste hulp rond hem heen.
Maar zelf vind ik de plek wel lastig.
Maar ook nu mag ik vertrouwen houden in mijn zoon. En luisteren naar mijn onderbuik gevoel.
En hopen dat het goed komt en het universum hem mee begeleid in een voor hem toch ook fijn mooi leven. Ook al is dat op dit moment een plekje wat geen één ouder hoopt dat zijn kind daar zit….
🌸En ik…..
Ik zucht en slik een traantje weg…vandaag op deze 24 April weer.
En praat met het universum, de bron, liefde of hoe jij dat misschien ziet en vraag om steun zodat ik als moeder er mee leer om te gaan dat ik rust mag vinden in zijn zoektocht dat leven heet.
🌸Ik schrijf dit zeker niet om medelijden te krijgen echt niet, wil daar ook totaal geen reactie van zien. En al zeker geen oordeel over mijn zoon. Of over andere verslaafde.
Ik schrijf dit omdat vele moeders en vaders soms worstelen met een kind die verslaafd is. Of in herstel is, zoals dat mooi heet.
En er veel onbegrip heerst over deze( hersen) ziekte, want dat is het.
Ik hoop op meer begrip.
🌸En ook hoe je er als ouder steeds zoekende in bent voor jezelf hoe jij er mee om kunt gaan. Dat het nog dragelijk blijft in jouw stille wat eenzame proces.
🌸Want verwerken en er mee om leren gaan doen we allemaal alleen, niemand kan dit voor je doen, als af en toe een luisterend oor bieden, een knuffel, of vragen aan je wat heb je nodig? Wat kan ik misschien voor je doen?
En vaak blijven deze vragen ook nog weg na een lange tijd en wordt je wereld erg klein en eenzaam.
Want daar is geen theorie boekje voor. Het is steeds opnieuw voelen bij jezelf wat voor jouw oké voelt, in het “nu”.
🌸Ook om te leren omgaan met de opmerkingen van anderen.
Mijn moeder hart huilt en heeft hartepijn en slik op dat soort moment mijn tranen in en zwijg.
Ongeloof, verdriet, boosheid, komen aan gevoelens langs in mij. Zou hij of zij denken dat deze woorden mij troost geven?
🌸En voel ook medelijden met sommige mensen die uit onwetendheid maar wat roepen.
🌸Maar het doet me wel verdriet, als of je kind niet mee telt er niet mag zijn met zijn onzichtbare hersen ziekte wat verslaving heet.
🌸Ook mijn zoon is een liefdevol, warm, goed mens, met zijn hart op de juiste plek, als hij maar niet gebruikt.
🌸Ik mag ook met die opmerkingen dus leren om gaan.
Vader en moeder zijn is prachtig maar kan ook erg pittig zijn.
En toch zou ik het voor geen goud willen missen.
🌸Als je misschien iets zou willen doen steek dan vandaag een kaarsje aan in gedachten voor alle verslaafde onder ons, welke verslaving het ook mag zijn. En geloof mij helaas telt NL er enorm veel. En al op zeer jonge leeftijd.
🌸Denk aan ze.
En stuur ze jouw liefde en licht.
Zodat ze door samen het licht voor ze aan te steken, ze de weg terug mogen vinden uit die donkerte waar ze doelloos rond dwalen.
🌸Lieve, lieve zoon en andere verslaafde medemens.
Ik zie je pijn.
Ik zie je worsteling.
Ik zie je verdriet.
Ik zie je eenzaamheid.
🌸Heb de moed om je gevoel niet langer te verdoven.
Hoe moeilijk ook, er zijn vele mensen die van jullie houden en jullie hulp willen geven.
Ik ben er 1 van.
De eerste stap is alleen aan jouw…..
🌸tring… daar ging de telefoon weer maar nu met een zachte stem….ik mag bezoek ontvangen, ik was er lang niet aan toe, maar als je wilt mag je me opzoeken….
Met wat lood in mijn schoenen, maar onvoorwaardelijke moeder liefde kom ik……..tuurlijk.
🌸Op naar een goed herstel, ik steek een kaarsje aan voor al die mensen die worstelen, maar ook voor alle papa’s en mama’s
Je mama❤️