Gisteravond besloot ik bewust om een tijdje in de stilte te gaan met mezelf.
Daarom ben ik om 4 uur van nacht opgestaan. Thee gezet en naar mijn praktijkruimte gegaan. Daar hangt een fijne energie. Deed de kachel aan, dekentje om en ben op mijn meditatieplekje gaan zitten. Ik had een date met mezelf.
In die stilte en eenzaamheid kan je jezelf pas goed ontmoeten.
Zo kan je in liefde en als je er voor openstaat meer te weten te komen van jezelf en over jezelf, de kunst te leren luisteren naar je eigen verhaal wat er binnen in jou zich afspeelt, wat nog wat verstopt zit misschien. En eerlijk luisteren … echt eerlijk. Zonder te oordelen over jezelf want daar zijn we goed in.
Geen afleiding en prikkels van buitenaf. Puur “zijn”.
Leren nieuwsgierig te zijn naar wat de ziel te vertellen heeft.
Zo kom je steeds iets meer te weten wie jij bent van binnenuit. Niet wie iemand verwacht die je bent te zijn. En mag je je maskers van al die rollen afdoen, moeder van, vriendin van, misschien nog kind van, collega van, partner van … helemaal jij …
Het stelt je in die stilte wat in staat om gevoelens en gedachten op orde te krijgen en zo een nog mooiere relatie aan te gaan met jezelf.
Om in die stilte te komen, kan ook confronterend zijn….
Soms voel je je onrustig, misschien wel angstig, ongemakkelijk of ben je het niet gewend. Zelfs fysiek kan je voelen dat je bv zenuwachtig bent, trillen, je hart kan wat sneller gaan kloppen.
We vluchten ook vaak in bezig zijn, gaan poetsen, opruimen, klusjes doen, werken of toen het nog makkelijk kon, lekker afspreken, terrasje, bioscoop, media, enz. om maar niet te vaak geconfronteerd te worden met wat er zich ook aandient in jouw binnenwereld. Bijvoorbeeld pijn, verdriet, schaamte, angst, leegte, onrust.
Iets wat we liever niet graag willen voelen. En wegdrukken. De stilte willen verbreken. Er dus voor vluchten. We zoeken dan liever afleiding.
Maar vroeg of laat gaat het je geestelijk of fysiek opbreken, want het wil gezien en gehoord worden in jou, het verlangt naar jou, letterlijk kan je ook je diepste verlangens gaan voelen. En uiteindelijk kan het dus ook mooi zijn, al is het pijnlijk misschien.
En al een tijdje voel ik in mij dat ik iets dieper mag reizen in mezelf.
En stil mag worden, echt stil in mij …
Want al maanden slaap ik kort en slecht en heb geregeld een nachtmarie en daar wil ik nu toch echt eens vanaf en dan wordt het de hoogste tijd dat je die confrontatie met jezelf maar eens aangaat.
Waar we b.v. Ook goed in zijn is dat we vaak erg ons best doen. We zoeken erkenning, waardering als moeder, echtgenoot, vriend, vriendin, misschien kind van, collega. We zoeken de waardering (vaak) buiten ons zelf.
En tuurlijk is het fijn als je dat mag horen. Maar ze hoeven dat niet te doen.
Soms zien ze je goede bedoelingen gewoonweg niet of zijn ze niet bij machte om jou dat te geven. En dan voel je steeds diepe pijn als dat niet gebeurt. Dat zijn soms behoorlijke “au-momenten”. Je wil graag dat ze je zien om wie je ten diepste bent.
Maar er is maar 1 persoon, en dat ben jijzelf, die dat schouderklopje kan geven.
Maar wat doen we vaak? Juist, onszelf naar beneden halen. Heel kritisch kijken in plaats van liefdevol. Bevrijd jezelf daarvan. Wees mild naar jezelf toe,
omring jezelf met mensen die je energie geven en je voeden en ontdoe jezelf van mensen die alleen maar energie vreten aan je ten koste van jou. Ook al betekent het dat je daarmee mensen gaat teleurstellen, dat je afscheid neemt, tijdelijk of voor altijd. Hoe zwaar die stap ook is. Voor jou is het gewoon beter, maar juist die persoon, jij dus, verwaarloos je wat en cijfer je jezelf liever weg, in de hoop dat…..
En daarom werd het tijd voor mij om eens die stilte op te zoeken.
En wat ik hoorde in de stilte in mij … deel het … durf ook die kant van jezelf te laten zien … hou het niet voor je, durf, ben maar transparant als dat je al transparant denkt te zijn … Dat is wat ik ten diepste voelde … tranen van angst en schaamte rolden over mijn wangen, maar ik denk dat misschien meerdere moeders dit ook voelen en daarom wil ik graag die schaamte, alleen al voor mezelf en mijn genezing, doorbreken. Het opengooien dat het moederschap niet altijd zo gaat als dat je hoopt dat het gaat. Mijn roze wolk van wat ik ooit dacht over moederschap.
Kinderen leren je veel, ze spiegelen en ik had het voor geen goud willen missen. Dat is een ding dat zeker is.
Als moeder heb ik gedaan wat in mijn vermogen lag.
En heb ik vast het ook geregeld niet goed gedaan. Daar twijfel ik echt niet aan, maar altijd dan vanuit onwetendheid. Zo ook mijn moeder, ze heeft gedaan wat in haar vermogen en liefde lag. En zo generaties terug.
Ik kan oprecht zeggen dat ik van alle drie mijn kinderen intens hou, maar nu bijna een jaar geleden met 1 kind gebroken heb. Ik trok het niet meer. Ik voelde dat het niet goed met mezelf meer ging en dat ik beter voor mezelf mocht gaan zorgen en mezelf eerst eens op de eerste plaats mocht zetten.
En pas vanuit 100% weer liefde voelen voor mezelf en mijn vertrouwen weer terug heb in … kan ik weer 100% geven. Nogmaals, maar nu energetisch de navelstreng doorknippen en echt even letterlijk verbreken van alle contact tussen ons.
Het kost tijd … met ook wat angst in de wetenschap dat je niet weet of het te herstellen is.
Maar ook daar wil ik 100% weer op vertrouwen. Dat wat goed is voor ons allebei zich tegen die tijd openbaart en aandient, maar voor nu voelt het beter zo.
In die diepe, diepe stilte met mezelf vanmorgen merkte ik op dat schaamte zich dus aandiende in mij.
Dat ik er namelijk vrede mee heb dat ik hem geblokt heb uit mijn leven. Het klinkt zo hard als moeder omdat te doen. Maar ergens voel ik ook dat het oké is voor zowel mijn als zijn groei.
Mijn hart huilt en ik huil letterlijk … maar het maakt ook schoon. Tranen van verwerking. Er is nu ruimte en tijd daarvoor in mij.
Schaamte dat ik dit dus ook kan voelen. Eerlijk, puur en rust ervaar nu zonder hem. “Oeps, zeg ik dat en durf ik dat zo uit te spreken?”
Diep van binnen weet hij, als hij ook stil wordt van binnen … dat ik onvoorwaardelijk veel van hem hou en dit voor ons allebei goed is zo.
Zonder hier openlijk verder over in detail te gaan, dat is echt niet nodig.
Wat ik wil zeggen is: moeders we doen ons best. Soms is het even nodig en eerlijk naar jezelf dat je durft uit te spreken “ja ik heb even rust nodig, wil verwerken, mezelf weer terug vinden, want mama zijn is niet altijd even makkelijk.”
Nu snap je zelf ook beter waarom jouw moeder naar jou, ook in haar onwetendheid, het beste met je voorhad. En straks onze kinderen dat vast ook weer zeggen over ons moeders.
Het lijkt dat je stilstaat in je leven, ook nog eens in deze lockdown, maar eigenlijk groeien we enorm in bewustwording.
Dankbaar dat ik mezelf dit gun.
En sorry lief kind mama gaat werken aan haar comeback van zichzelf en daar vraag ik tijd voor, me time.
Ik ben even stil voor mijn en ons bestwil …
Heb het fijn.
💋je weer van mij
Hoe ervaar jij jouw moederschap?
Vind je het zwaarder als dat je gedacht had?
Durf jij heel, heel eerlijk te zijn naar jezelf hier over?