In mijn agenda staat een nieuwe klant. Ik ken haar niet. Ze komt via via. De bel gaat.
Ze kijkt bijna boos. Stoer. Of iemand haar tegen haar zin op de stoep heeft gezet.
Eenmaal in mijn praktijkruimte neemt ze schoorvoetend plaats maar kijkt me aan met een blik van “laat me met rust”.
Een voorgesprekje of anamnese komt maar moeilijk op gang. Ik merk aan alles dat Ze maar één ding wil.
Ze gaat liggen op de massagetafel en lijkt deze positie op haar buik met hoofd weggedoken ok te vinden.
De muziek op de achtergrond. Ik kies voor een zachte rug/schoudermassage.
Haar gezicht rust in de opening van de behandeltafel. Ik hoor de tranen op de vloer vallen. Ik besluit er nog even niets over te zeggen. Laat maar gebeuren.
Na afloop komt er toch een mooi diepgaand gesprek op gang. Over Overleven. Ze maakt graag een volgende afspraak.