Skip to main content

Aanraking van levensbelang.

Aanraking is een basisbehoefte voor de mens. Bij baby’s en kleine kinderen is het zelfs van levensbelang, net zo belangrijk als eten en drinken. Aanraking maakt namelijk oxytocine vrij of, mooier verwoord, het “gelukshormoon”. Hoeveel beter gaat het niet met je als je als kind bijvoorbeeld gevallen bent, en je moeder of vader liefdevol zijn of haar hand op de zere plek legt en je met echte aandacht troost. De pijn verdwijnt dan vaak als sneeuw voor de zon. Of een kind dat ziek thuis zit en dat je extra verwent en liefdevol toestopt in bed.

Ik vind het zo jammer dat ik vaak zie en merk dat volwassenen elkaar vanaf een bepaald moment steeds minder gaan aanraken, knuffelen of masseren. Hoe komt dat toch? Alleen functioneel raken we elkaar vaak nog even aan, en in de coronatijd moeten we daarbij nog anderhalve meter afstand van elkaar houden. Zo onwerkelijk.

Als we bejaard zijn daarentegen, lijken we weer intens te snakken naar die aanraking- dat is naar voren gekomen in onderzoeken die bij die leeftijdsgroep gedaan zijn. Ze ervaren het niet-aangeraakt worden als een groot gemis.

Aanraking (als het zuiver is) wordt ook ervaren als kalmerend. Het geeft blijdschap en troost, en je neemt dat fijne gevoel de hele dag met je mee. Er komt namelijk ook endorfine vrij als we huidcontact maken. Waarom knuffelen we dan bijna niet meer, raken volwassenen elkaar dan niet meer aan?

Ik kan persoonlijk niet meer zonder een aanraking. Het is voor mij vrij normaal om de mensen die ik mag ontmoeten, al is het voor de eerste keer, aan te raken. Dit kan zijn met een liefdevolle hand en oogcontact, of een welgemeende knuffel bij het afscheid. Het kan in allerlei situaties: denk aan een collega waarvan je ziet dat hij of zij niet lekker in zijn vel zit, die wel een knuffel kan gebruiken.

Hoe vaak weten we niet goed hoe we met andermans emoties om moeten gaan? Aanraking is van levensbelang, net als ademhalen. In deze coronatijd valt het extra op hoe nodig die aanraking is, voor jong en oud. Iedereen heeft die ‘voeding’ nodig het kan zijn dat je anders verhardt vanbinnen.

Ik ben dankbaar dat ik een beroep heb waarbij ik dagelijks vrouwen en kinderen mag aanraken op een zuivere en juiste manier, maar ook in relaties- je partner- is de basis van een fijn huwelijk de intimiteit en een eerlijke aanraking.

Elkaar, elke dag opnieuw, zien alsof het de eerste dag is. Raken jullie elkaar nog wel eens aan op die manier? Of zijn jullie, zoals ik dat vaak zie, robots geworden die elkaar af en toe aanraken omdat het nu eenmaal al een tijdje geleden is? En er bijna de klok op gelijk kunnen zetten wanneer het weer eens gebeurt. En niet doen geen optie is want dan is er misschien we echt iets mis met jullie…..

Wordt het dan misschien geen tijd om uit de gewoonte te durven stappen? Ikzelf stierf vanbinnen zonder die echte aanraking en intimiteit, maar voelde dat pas achteraf na mijn scheiding. Toen we na al die jaren eindelijk de moed hadden gevonden elkaar los te laten. We zijn er beiden gelukkiger door geworden, en de kinderen ook. Als je er echter nog in zit, zie je dit soort dingen vaak niet; hou je krampachtig en angstig vast aan wat er nog over is, wat je nog denkt te hebben. Het ís ook beangstigend om iets ouds los te laten als je niet weet hoe die nieuwe toekomst eruit kan gaan zien. Ik herken dat gevoel maar al te goed.

Ik heb maar één uniek leven, dat ik ten volle wil leven. Met echte liefde, met echte aanraking. En jij, neem ik aan, ook. Leef je in echte, oprechte verbinding of sukkel je al wat jaartjes zo door het leven? Vraag je jezelf wel eens af waarom je doet wat je altijd doet? Misschien vind je het prima zo want ach, de rest is wel oké.

Hoe belangrijk is voor jou intimiteit en ware warme aanraking? En is dat robot model je gaan passen als een jas?  Ik wil je alleen maar laten nadenken dat je je leven zo mag leven met volle bewustwording dat hetgeen jij naar verlangt ook ten volle leeft. Want er komt een dag ook bij jou en mij dat er een eind aan komt. We hebben niet het eeuwig leven hier op aarde. En hoe kijk jij dan terug op je leven?

Voor mij geldt aanraking vanuit ware liefde als mijn eerste basisbehoefte, naast ademhaling.

Zonder aanraking is het leven voor mij moeilijker, killer, afstandelijker en eenzaam.

Ik leef vanuit een open hart, en met gevoel, en niet zo van uit mijn ratio die er vaak van alles van vindt en mijn eigen innerlijke gevoel wil overheersen met allerlei stemmetjes en overtuigingen.

Ik ben zo dankbaar dat ik nu, iedere dag, mijn cliënten (vrouwen en kinderen) mag (aan)raken. Zo ook mensen die ik op mijn levenspad ontmoet. Het is voor mij van onschatbare waarde om zo te kunnen leven. Me kwetsbaar opstellend door openlijk te delen wat er in mij leeft. Heerlijk, bevrijdend Ik zou niet anders meer kunnen.

Wat is jouw basisbehoefte? En hoe zit het daarmee? Leef jij je leven ten volle in liefde? In liefde vooral voor jezelf? Of ben jij zo een gever, net zoals ik jaren was, en schakel jij je eigen gevoel uit als de ander het maar fijn heeft?

Nu (en is niet egoïstisch) zet ik mezelf op de eerste plaats.

Dit gaat niet vanzelf, hoor: ik maak nog dagelijks schoonheidsfoutjes. Dan denk ik: “Anita, je laat weer eens over je grenzen gaan.” Leren gaat met vallen en opstaan, maar ik ben zoveel gelukkiger nu ik doe waar ik me goed bij voel. Zoals het masseren van vrouwen die willen voelen hoe het met ze gaat. Onder je huid kruipen, ontdekken wat er werkelijk speelt binnen in jou.

Ik geef je graag een virtuele knuffel. Dat je ten volle mag leven, iedere dag opnieuw. Heb het goed en ben niet alleen lief voor anderen, maar zeker voor jezelf.

💋je van mij

Mocht jij mooie vrouw, is op mijn massagetafel willen liggen, of een workshop “vier de liefde” willen volgen met je partner om weer die verbinding samen te voelen, of omdat dat wel goed zit maar je gewoon een heerlijke dag samen wilt beleven: of een 1 op 1 coaching wilt (voor vrouwen alleen) om je sensualiteit weer leven in te blazen? Je bent welkom.

 

 

 

Leave a Reply