Skip to main content

Precies 5 jaar geleden stond mijn leven en mijn hartje even stil.

Ik kreeg dat akelige telefoontje van de politie waar ieder vader en moeder bang van is ooit misschien te horen…. mevr. we hebben niet zo een fijne mededeling maar uw zoon……

🌸En even later zat ik in dat politie busje met de telefoon nog in mijn hand gedrukt richting Rotterdam waar hij met de trauma helikopter naar toe gebracht werd.

Er volgde vele spannende waakzame nachten vol spanning tussen hoop en vrees of hij dat zou over leven. Ik omringde mij met super veel bekende en onbekende mensen die voor hem een kaarsje branden dat gaf hoop en verbinding. En ik vertrouwde op mijn geloof, mijn moeder instinkt en onderbuik gevoel.

🌸Als moeder zit je zo met die onzichtbare navelstreng nog verbonden dat tussen jouw, je kind en het universum lijkt wel in te zitten en weet wat er te wachten staat.

Als of je ook een seintje krijgt.

En wat gewaarschuwd wordt voor je überhaupt dat telefoontje krijgt.

🌸In mijn geval toen ook met het komt wel goed gevoel, wat ik erg sterk voelde.

En het kwam goed.

🌸Hij zou vandaag op 24 april 2021 5 jaar clean zijn geweest.

Tot een goede 1,5 maand geleden ik vernam van hem zelf, dat hij een terugval had. Het leven werd hem ( hopelijk maar even) te zwaar kon met zijn pijn en verdriet niet over weg en moest het onder drukken helaas.

🌸Voor velen onbegrijpelijk en begrijp me niet verkeerd ik heb het er ook moeilijk mee.

Maar dit is de weg die hij kent. En vele verslaafde onder ons. Het onderdrukken van je gevoel en je (harte)pijn.

Hij knokt opnieuw tegen deze hersenziekte wat gemaks halve verslaving heet.

En opnieuw beleef ik angstige momenten, schik ik weer als de telefoon gaat, slaap ik slecht en af en toe schiet ik weer wakker van een nachtmerrie, en leef ik weer met angst en hoop. De geschiedenis herhaalt zich.

🌸Opnieuw krijgt hij een ongeluk precies een week geleden, een frontale botsing tegen een boom. Ook al zat hij zelf niet achter het stuur.

Opnieuw kreeg ik dat akelige telefoontje maar nu van hem zelf he moeders ik heb het overleefd maar …..

En weer schiet ik in die moeder rol van zorgen ik kan het niet laten.

🌸Maar iets heb ik wel geleerd in de af gelopen jaren in het moederschap.

Ik mag er nu van mezelf meer van een afstandje naar kijken.Maar ooh wat is dat moeilijk en zwaar wat wil ik graag weer in mijn oude vertrouwde rol stappen van helpen, regelen en zorgen. Want daaraan ben IK verslaafd geraakt en mag ik van afkicken. En wat vínd ik dat toch zwaar.

🌸Hij mag het zelf nu gaan doen, dat hoort ook bij moederschap.

Hem de keuze te laten maken wat hij wil met zijn leven, hoe pittig ook.

🌸Eigenlijk is moeder zijn steeds een beetje meer los laten. Dat begint al bij de eerste stapjes.

Het alleen (als het veilig is) naar school laten fietsen.

School reisje, logeer partijtje,

eerste vriendje, uitgaan, drank, slapeloze nachten, steeds vertrouwen houden dat je kind het zelf nu kan.

En het ene kind is het andere niet.

Maar ook nu mag ik vertrouwen houden in mijn zoon. En luisteren naar mijn onderbuik gevoel.

🌸Dit is wat mij als moeder te doen staat.

De zware taak van los laten.

En hopen dat het goed komt en het universum hem mee begeleid in een voor hem toch ook fijn mooi leven.

🌸En ik…..

Ik zucht en slik een traantje weg.

En praat met het universum, de bron, liefde of hoe jij dat misschien ziet en vraag om steun zodat ik als moeder er mee leer om te gaan dat ik rust mag vinden in zijn zoektocht dat leven heet.

🌸Ik schrijf dit zeker niet om medelijden te krijgen echt niet, wil daar ook totaal geen reactie van zien. En al zeker geen oordeel over mijn zoon. Of over andere verslaafde.

Ik schrijf dit omdat vele moeders en vaders soms worstelen met een kind die verslaafd is. Of in herstel is, zoals dat mooi heet.

En er veel onbegrip heerst over deze( hersen) ziekte, want dat is het.

Ik hoop op meer begrip.

🌸En ook hoe je er als ouder steeds zoekende in bent voor jezelf hoe jij er mee om kunt gaan. Dat het nog dragelijk blijft in jouw stille wat eenzame proces.

🌸Want verwerken en er mee om leren gaan doen we allemaal alleen, niemand kan dit voor je doen, als af en toe een luisterend oor bieden, liefst een knuffel, of vragen aan je wat heb je nodig? Wat kan ik misschien voor je doen?

En vaak blijven deze vragen ook nog weg en wordt je wereld erg klein en eenzaam.

Want daar is geen theorie boekje voor. Het is steeds opnieuw voelen bij jezelf wat voor jouw oké voelt, in het “nu”.

🌸en voor mezelf, kon ik nu maar even mijn batterij opladen in de sauna, een fijne liefdevolle knuffel ontvangen, dingen die normaal zo van zelf sprekend waren vallen nog eens extra weg.

🌸Ook om te leren omgaan met de opmerkingen van anderen.

Mijn moeder hart huilt en heeft hartepijn en slik op dat soort moment mijn tranen in en zwijg.

Ongeloof, verdriet, boosheid, komen aan gevoelens langs in mij. Zou hij of zij denken dat deze woorden mij troost geven?

🌸En voel ook medelijden met sommige mensen die uit onwetendheid maar wat roepen.

🌸Maar het doet me wel verdriet, als of je kind niet mee telt er niet mag zijn met zijn onzichtbare hersen ziekte wat verslaving heet.

🌸Ook mijn zoon is een liefdevol, warm, goed mens, met zijn hart op de juiste plek, als hij maar niet gebruikt.

🌸Ik mag ook met die opmerkingen dus leren om gaan.

Vader en moeder zijn is prachtig maar kan ook erg pittig zijn.

En toch zou ik het voor geen goud willen missen.

🌸Als je misschien iets zou willen doen steek dan vandaag een kaarsje voor mijn zoon aan en in gedachten voor eigenlijk alle verslaafde onder ons welke verslaving het ook mag zijn.

🌸Denk aan ze.

En stuur ze jouw liefde en licht.

Zodat ze door samen het licht voor ze aan te steken, ze de weg terug mogen vinden uit die donkerte waar ze doelloos rond dwalen.

🌸Lieve, lieve zoon en andere verslaafde medemens.

Ik zie je pijn.

Ik zie je worsteling.

Ik zie je verdriet.

Ik zie je eenzaamheid.

🌸Heb de moed om je gevoel niet langer te verdoven.

Hoe moeilijk ook, er zijn vele mensen die van jullie houden en jullie hulp willen geven.

Ik ben er 1 van.

De eerste stap is alleen aan jouw…..

🌸Ik wacht ondertussen, hoe moeilijk ook, geduldig af tot je mijn naam roept.

En ik kom je helpen en steunen met heel mijn moeder hart waar nodig, maar jij mag de eerste stap zetten.

Je kan het 💪🏼het is je al 5 jaar gelukt waar ik intens trots op ben.

Ik zou je zo graag weer zien lachen en het leven zien omarmen.

🌸Op naar een goed herstel, ik steek een kaarsje aan voor al die mensen die worstelen, maar ook voor alle papa’s en mama’s

Je mama❤️

🌸En dan gaat werkelijk net de telefoon nadat ik dit geschreven heb.

Hé mam…. hij roept mijn naam….met mij…….en even is het stil…….dood stil…….ik heb goed nieuws……ik ga naar een kliniek heb me laten aanmelden, moet alleen helaas nog 7 weken wachten. Dat is wel heel lang.

Dit worden nog 7 spannende weken.

🌸24 April 2021 blijft een bijzondere dag. Ik droog mijn tranen nu van dankbaarheid de eerste stap is weer gezet. 🙏

Leave a Reply